Kaszel kenelowy atakuje psy!!!

Zakaźne zapalenie tchawicy i oskrzeli, popularnie nazywane kaszlem kenelowym jest najczęściej występującą chorobą zakaźną psów, której głównym objawem jest kaszel. Choroba wywoływana jest przez kilka czynników zakaźnych, m.in. Adenowirus typu 2, wirus Parainfluenzy typu 2 oraz bakterię Bordetella bronchiseptica. Najczęściej spotyka się zakażenia mieszane, jednak w grę wchodzić może kilka innych patogenów. Powodują one miejscowe zakażenie dróg oddechowych, uszkodzenie nabłonka, a w konsekwencji zapalenie tchawicy i oskrzeli.

Występowanie choroby
Choroba dotyczy zwierząt w każdym wieku i wbrew nazwie nie dotyczy tylko skupisk psów (wystaw, schronisk, hodowli). Jest ona wysoce zaraźliwa i często dotyka także zwierzęta trzymane w domach pojedynczo (one także są wyprowadzane na spacery i kontaktują się z innymi psami) Kaszel kenelowy przenoszony jest drogą kropelkową przez bezpośredni kontakt z wydzieliną z nosa lub wykasływaną wydzieliną oskrzelową. Ze względu na długą przeżywalność Adenowirusa typu 2 poza organizmem, nie istnieje możliwości zarażenia pośredniego, czyli bez kontaktu z chorym osobnikiem, a jedynie z jego wydzielinami, które przynieść można także do domu na butach czy ubraniu!
Zachorowania wykazują pewną sezonowość i najczęściej spotyka się je wiosną, jesienią, zimą. Szybko szerzą się wśród psów i często cała okolica psów pokasłuje jednocześnie.

Objawy
Choroba zaczyna się gwałtownie. Najczęstszym objawem jest suchy, męczący, uporczywy, napadowy kaszel, któremu towarzyszyć może krztuszenie się, a nawet wymioty. Często właściciele zgłaszają się do Naszego gabinetu przeświadczeni, iż „coś stanęło psu w gardle”. Dodatkowo może pojawić się gorączka, posmutnienie, spadek apetytu. Często pojawia się także katar oraz wypływ z oczu, najczęściej bezbarwny, surowiczy. Kaszel może trwać nawet przez kilka tygodni, a nawet miesięcy. U szczeniąt, a także starszych lub osłabionych psów może dojść do poważnych powikłań, takich jak zapalenie płuc. Powikłania te w niektórych przypadkach mogą okazać się śmiertelne.

Leczenie
Ważne, by ograniczyć kontakt z innymi zwierzętami, wysiłek oraz zapewnić ciepło (zmiany temperatury, jak i ruch, ekscytacja prowokować mogą napady kaszlu). Dodatkowo warto, by woda i jedzenie podawane były w temperaturze pokojowej lub nawet lekko ciepłe. Czasami ze względu na podrażnianie gardła podczas jedzenia zwierzęta lepiej tolerują miękki pokarm.
Bardzo często jednak kaszel jest bardzo męczący zarówno dla psa, jak i dla jego właścicieli, zalecamy wtedy jak najszybszą wizytę w gabinecie weterynaryjnym! Warto wprowadzić środki immunostymulujące, czyli podnoszące odporność organizmu. W przypadkach męczącego kaszlu wskazane jest podanie antybiotyków oraz leków przeciwzapalnych. Jeśli kaszel jest suchy, stosować można leki przeciwkaszlowe, które zaleci lekarz weterynarii.

Zapobieganie chorobie
Ze względu na łatwość przenoszenia drogą kropelkową jedyną metodą ochrony przed tą powszechną chorobą jest stosowanie szczepień ochronnych. W szczepionce, która najczęściej podawana jest szczeniętom jako ostatnie szczepienie- DHPPi, skojarzone są wirusy nosówki, parwowirozy, parainfluenzy i adenowirus typu 2. Szczepionki te nie są jednak w pełni skuteczne w kontekście kaszlu kenelowego, ale łagodzą jego przebieg. Szczepienie iniekcyjne podać należy w trzeciej turze profilaktyki szczepień przeciwko chorobom zakaźnym u szczeniąt (w wieku 12 tygodni), następnie powtarzać co roku.

W ostatnich tygodniach bardzo dużo psów trafia do Naszego gabinetu z kaszlem! Nie bagatelizuj tych objawów!
Nie zwlekaj z wizytą, już dziś uchroń psa przed męczącym kaszlem kenelowym!

Kiedy należy zbadać mocz u psa i kota?

Badanie moczu to jedno z podstawowych laboratoryjnych badań diagnostycznych w praktyce weterynaryjnej. Mimo swej prostoty daje wiele ważnych informacji o funkcjonowaniu nie tylko układu moczowego, ale także pośrednio innych narządów i układów. Najczęściej wykonywanym badaniem moczu jest tzw. badanie ogólne moczu– ocena fizycznych i chemicznych właściwości moczu oraz ocena osadu moczu. To badanie w ramach profilaktyki powinno być wykonywane u każdego zdrowego zwierzęcia przynajmniej raz w roku. Inne dostępne badania moczu mogą być zlecone w przypadku podejrzenia istnienia określonego stanu chorobowego lub w celu uzupełnienia dalszej diagnostyki.

Wskazania do wykonania badania moczu to:
– bolesne oddawanie moczu
– częstomocz- zwiększenie częstotliwości oddawania moczu
– polidypsja- zwiększony pobór wody
– zwiększona ilość oddawanego moczu
– oddawanie moczu poza kuwetą w przypadku kotów
– nietrzymanie moczu
– zmiana barwy moczu/ krwiomocz
– zmiana zapachu moczu
– choroba ogólnoustrojowa ( choroby nerek, wątroby, serca, endokrynologiczne: cukrzyca, niedoczynność tarczycy, ch. Cushinga)
– wylizywanie okolic narządów rozrodczych
– pacjenci geriatryczni

Właścicielu, jeśli zauważyłeś u swojego Zwierzaka powyższe objawy, nie zwlekaj!

Pełne badanie moczu wykonujemy bezpośrednio w Naszym Gabinecie. 
Zapraszamy!

Jak pobrać mocz do badania od psa ?

Pobranie moczu od psa jest zazwyczaj dość łatwe i nie powinno sprawić większych kłopotów. Przed wyjściem na spacer należy zaopatrzyć się w sterylny pojemniczek na mocz (do odbioru w Naszym gabinecie lub do kupienia w aptece).

Mocz pobieramy od zwierząt podczas mikcji naturalnej (najlepiej z tzw. strumienia środkowego czyli po oddaniu kilku pierwszych ml moczu, w celu przepłukania cewki moczowej z flory bakteryjnej). Minimalna ilość moczu do badania to 2-3ml.

U psa samca, gdy tylko zwierzę podniesie tylną łapę podstawiamy pojemnik i czekamy aż się napełni. Przy tych czynnościach unikamy gwałtownych ruchów, aby nie przestraszyć zwierzaka.

U suczki, gdy kucnie do oddania moczu, podstawiamy łyżkę wazową- chochelkę lub płaskie naczynie np. talerzyk lub miseczkę (wcześniej umytą, wyparzoną w gorącej wodzie i osuszoną), a następnie zlewamy mocz do jałowego pojemnika. Ten sposób sprawdza się u zwierząt, które przerywają siusianie czując lub widząc manipulacje przy tylnej strefie.

Jeśli nie jesteśmy w stanie pobrać moczu w ten sposób, istnieje jeszcze możliwość ręcznego opróżnienia pęcherza moczowego przez lekarza weterynarii, cewnikowania zwierzęcia lub nakłucia pęcherza, jednak są to metody bardziej inwazyjne i mniej przyjemne dla zwierzęcia.

Pobraną próbkę należy jak najszybciej dostarczyć do Naszego gabinetu weterynaryjnego– badania wykonujemy na miejscu. Mocz powinien być zbadany do 2 godzin po pobraniu. Można przechować go w lodówce najwyżej do 4 godzin, choć wtedy wyniki mogą być mniej wiarygodne niż w przypadku badania próbki świeżej.

Jak pobrać mocz do badania od kota?

Pobranie moczu od kota może sprawić trochę więcej kłopotu, niż w przypadku psa.

Poniżej przedstawiam najczęściej praktykowane metody.

1. Do pustej kuwety
Kuwetę należy dokładnie umyć, wyparzyć gorącą wodą i osuszyć. Nie wsypujemy żwirku do kuwety– pustą odstawiamy na miejsce. Gdy kot odda mocz do pustej kuwety należy przelać go do specjalnego jałowego pojemniczka (do odbioru w Naszym gabinecie lub do kupienia w aptece) lub nabrać do sterylnej strzykawki. Niestety większość kotów nie odda moczu do pustej kuwety, ale warto spróbować!

2. Łapanie moczu
Większość kotów nie przerywa oddawania moczu, kiedy już je rozpocznie, wiec warto wykorzystać ten fakt, przygotowując na kota zasadzkę. W momencie oddawania moczu do kuwety przez kota staramy się delikatnie, unikając gwałtownych ruchów, podstawić łyżkę stołową lub mały talerzyk, miseczkę (wcześniej umytą, wyparzoną w gorącej wodzie i osuszoną). Następnie zlewamy mocz do jałowego pojemnika lub nabieramy do sterylnej strzykawki. Mocz pobieramy od zwierząt podczas mikcji naturalnej (najlepiej z tzw. strumienia środkowego czyli po oddaniu kilku pierwszych ml moczu, w celu przepłukania cewki moczowej z flory bakteryjnej)

3. Na specjalny żwirek
W Naszym gabinecie weterynaryjnym nabyć można żwirek stworzony specjalnie do pobierania moczu– jest to najprostsza metoda. Nie chłonie on moczu, a daje kotu wrażenie, że kuweta jest czymś wypełniona. Do każdego żwirku dołączona jest instrukcja oraz zestaw do pozyskania moczu z kuwety- pipeta oraz pojemniczek. Należy dokładnie umyć, wyparzyć i osuszyć kuwetę, a następnie wsypać żwirek. Gdy kot odda mocz, pobieramy go z kuwety za pomocą załączonego zestawu.

Jeśli nie jesteśmy w stanie pobrać moczu w ten sposób istnieje jeszcze możliwość ręcznego opróżnienia pęcherza moczowego przez lekarza weterynarii, cewnikowania zwierzęcia lub nakłucia pęcherza, jednak są to metody bardziej inwazyjne i mało przyjemne dla zwierzęcia.

Minimalna ilość moczu do badania to 2-3ml. Pobraną próbkę moczu należy jak najszybciej dostarczyć do Naszego gabinetu weterynaryjnego– badania wykonujemy na miejscu. Mocz powinien być zbadany do 2 godzin po pobraniu. Można przechować go w lodówce najwyżej do 4 godzin, choć wtedy wyniki mogą być mniej wiarygodne niż w przypadku badania próbki świeżej.

Sterylizacja/ kastracja- odrzuć mity-poznaj fakty!!

MIT– Każda suka czy kotka musi choć raz urodzić młode.

FAKT– Nie ma żadnych medycznych powodów dla których suczka czy kotka musi urodzić. Jest wręcz przeciwnie. Ciąża i poród powodują zmiany hormonalne, które w przyszłości sprzyjają ciąży urojonej u suk. Ciąża i poród są obciążeniem dla samicy, zwłaszcza jak jest zbyt młoda lub w starszym wieku.

MIT– Sterylizacja skraca życie zwierząt.

FAKT – Jest wręcz odwrotnie! U kastrowanych kocurów i psów oraz sterylizowanych suk i kotek dużo rzadziej występują nowotwory prostaty i gruczołu mlekowego. Eliminowane jest zagrożenie ropomaciczem- choroba ta potrafi rozwijać się niezauważalnie i nie leczona prowadzi do śmierci samicy.

MIT– Doświadczenie porodu poprawia charakter.

FAKT– Psy i koty, które poddano sterylizacji są stabilniejsze psychicznie, mniej dominujące i bardziej przywiązane do właścicieli, nie wykazują także chęci do ucieczek z domu.

MIT– Szczenięta czy kocięta łatwo znajdują domy.

FAKT– Mimo, że wszystkie maluchy są śliczne, to nie ma wystarczającej liczby chętnych, by je adoptować. Gdy tylko zaczną dorastać i sprawiać problemy, wiele osób pozbywa się odpowiedzialności i oddaje je do schroniska lub wyrzuca na ulicę.

MIT– Zabieg sterylizacji jest ryzykowny.

FAKT– Sterylizacja lub kastracja to zabieg chirurgiczny. Wykonany w odpowiednich warunkach i przez doświadczonego lekarza weterynarii nie stanowi zagrożenia dla zwierzęcia. Środki używane do narkozy są bezpieczne i dobierane indywidualnie do każdego zwierzaka.

MIT– Charakter psa lub kota pogorszy się po zabiegu. 

FAKT– Całkiem odwrotnie. Psy i koty po sterylizacji nie mają skłonność do włóczęgostwa, czyli nie uciekają i nie giną. Przywiązują się silniej do ludzi i mają mniej kłopotliwych nawyków, jak np. wdawanie się w bójki i opryskiwanie moczem swego terytorium. Są spokojniejsze, łagodniejsze i stają się bardziej przyjaznymi towarzyszami człowieka.

MIT– Sterylizacja jest nienaturalna. Nie powinniśmy ingerować w przebieg procesów naturalnych. 

FAKT– Udomowione psy i koty są hodowane przez ludzi dla towarzystwa. Sterylizacja jest humanitarnym rozwiązaniem problemu nadprodukcji zwierząt, dla których nie ma odpowiednich warunków do życia. Człowiek od zarania dziejów ingeruje w procesy naturalne i nikt nie widzi w tym niczego złego – ograniczanie miejsca do życia dla zwierząt, wycinanie lasów, zatruwanie środowiska. Czy jest moralne powoływanie do życia istot, którym nie zapewnia się godziwych warunków? Czy można mnożyć zwierzęta, dla których nie ma pożywienia, schronienia, domów i które życie spędzą w schroniskach, które są właściwie więźniem za niewinność?

Wybierz humanitarne rozwiązanie-wysterylizuj swojego czworonożnego przyjaciela!